کسی می آید و آن دیگر می رود ؛ هر دو سوار بر باد- سفر بهاره -

سرک می کشم به پیرامون ِ " دامغان"؛ بهار در نیمه ی راه است .
" دامغان رود" همان است که در یورش ترکان سلجوقی بود؛ و قطره های آب همان ، که پیکر در هم ریخته ی مردما ن ِ با فرهنگ این دیا ر را با خود برد و بر پهنه ی کویر بر جای گذاشت و، در خاک شد . شیون ِ مردم به اسارت برده را باد این سو و آن سو می برد .
...
" دامغان رود" خود را به کستره ای از " پادگانه " ها ی آبرفتی ِ جوان پهن کرده است . دور وبرش را زمین های زیر کشت پوشانده است ؛ و نقطه های بدنبال هم بر زمین - مظهر قنات - که آبیاری اش می کند.
...
جای پای دودمان "قاجار " را در اسم آبادی های پراکنده در" پهن دشت آبرفتی و بادی "، می توان دید.
بلندی های شمال غربی ، پاره ای از تن البرز کوه است . تپه های جدا از هم ، در جنوب باختری و پهنه ی دامغان ، در سمت جنوب خاوری "دامغان"، سخاوتمندانه ، به شکوه و زیبایی این سرزمین پاک و "غمین"، افزوده است .
رودی از بلندی " گرکس" ، با چکاد 3623 متر از رویه ی دریا ، در بخش خاوری ، بر روی سنگهای 65 میلیون ساله می لغزد و سرود خوان می آید . - جای پای دایناسورها، بر پوسته ی جنبای ایران زمین نیز به زمان همین سنگها می رسد .-
...
" چهار ده کلاته" خود را بر بلندی " کنگلومرایی" چسبانده است . گسله ای بر آمده از جنبش " رهایی انرژی" از درون زمین ، راه بر رود می بندد. خاکستر آتشفشانی و ماسه سنگ و گچ ، همه نشان از تکاپوی شدید دارد.
"کلاته چهار ده" دیروز ، امروز نام " دیباج دارد .
...
زندگی ادامه دارد . کودکی می آید و از فردا می گوید و برادری می پرد و از دیروز می گوید . و این همان زندگی است . این زیبایی ، در آنی در چنگ ما می افتد و ... می پرد .