۱۳۸۷ آبان ۲۸, سه‌شنبه

یادداشتی برای مانی ، به بها نه ی نما یشگاهی که بپا داشت .

همهمه بود و همه ، رو به خود داشتند. عكس اويخته بود بر ديوار، از فناوري صوتي و تصويري دهه هاي 70 و 80 ميلادي ، تا حافظه ي تاريخي ما ن را كه پيوسته در برخورد با تكنولوژي كوتا ه تر و كم رنگ تر مي شود ، ياد اورد . دست مريزاد .
...
زما ن در مقا بل چشما ن ما ا ست ؛ زما ني كه دقا يق و ثا نيه ها يش در پهنه ي زمين ؛ يكسا ن ا ست . امروز عمر 15000 ميليو ن سا له ي هستي را با يك هزارميليو نيم ثا نيه اندازه مي گيرند ؛ با سا عت ها ي اتمي سزيوم 133، كه دقتي برا بر يك ثا نيه در طو ل يك ميليو ن سا ل دارد .
طي 300 سا ل – قر ن هفدهم تا قر ن بيستم - ، تما م سا عتها ، مكا نيكي بود و با نوسا ن پا ندول كار مي كرد . و امروز ، ارتعا ش مكا نيكي يك بلور كوارتز ، جا يگزين سا عتها ي مكا نيكي چرخهاي تعا دل قد يم شده است .؛ با اين ياد اور ي كه زما ن در يافت ويژگي الكترومكا نيكي بلور كوارتز در سا ل 1928 ميلادي ، تا كار برد گسترده ان در سا ل 1988 ، حدود 60 سا ل بدرازا كشيد
...
مردم تغييري در ريتم زندگي خود نداده اند؛ ريتم راه رفتن ، ريتم ضربا ن قلب و يا حتي طول عمر، هما ن ا ست كه بود .
فضا و زما ن محدود يت براي اجداد ما نبود ؛ اما براي ما هست . ما د نيا را كوچكتر از انچه هست كرده ايم . ايا مي توا ن گفت كه هم اكنو ن نيز زندگي اوليه ادامه دارد . ان روز هاي اغازين عصر طلا يي نبود و دنيا ي امروز ما نيز طلا يي نيست .
عصر چوب – عصر حجر – اوليه 200000 سا ل دوام يافت ؛ و اينكه حدود 30000 سا ل پيش از تو لد مسيح ، اجداد ما از روي اب به استرا ليا رفتند ؛ پس اجداد ما كود ن نبودند؛ ا نا ن از هيچ، همه چيز ساختند . در اغاز هيچ نبود . همهمه كه بود .

9 روز از شهريورماه 86 رفت .
رضا تا با ن

هیچ نظری موجود نیست: