راه پیش روی علوم کیهانی
آن مسائل اصلی که برای دست و پنجه نرم کردن باقی می ماند چیست؟ نخست ما می خواهیم راجع به هندسه ی عالم ، یعنی چه در داخل و چه در خارج محدوده ی قابل رویت ، بیشتربدانیم.به نظر می رسد آن بخش از عالم که قادر به دیدن آن هستیم به طرز چشمگیری در عظیم ترین ابعاد ساده است و از لحاظ فضایی همگن و مشابه است – در همه جهات همسان به نظر می آید- . اما پارا مترهای اصلی تشریح کننده ی این ناحیه چندان شناخته شده نیستند. عدم قطعیت در تخمین سن عالم 20 در صد است که باید این عدم قطعیت کاهش یابد. در مورد انرژی سیاه هم که باعث انبساط پر شتاب عالم است ، وضع تخمین ها به همین منوال است. ما هم چنین می خواهیم بدانیم که آیا بخش هایی از فضا در خود متراکم می شود؟ و اگر چنین است ، آیا ابعاد این تراکم چننان است که ما در "عالم کوچکی"زندگی می کنیم که در آن تصاویر آینه وار چند گانه ای از همان کهکشا نها را می بینیم. دوم اینکه ، ما می خواهیم راجع به اینکه عالم از چه چیزی ساخته شده بیشتر بدانیم. نومید کننده است که ما نمی دانیم که نیروی حاکم بر انبساط کنونی عالم چه ماهیتی دارد. درک بهتر این مسایل ، در پیوند تنگا تنگ با درک بهتر از خلقت ساختار بزرگ در عالم است. سوم اینکه ما می خواهیم خود عالم اولیه را بهتر درک کنیم: بخصوص اینکه چه چیزی باعث تورم بزرگ کیهانی شد؟ پیش از تورم چه رخ داد؟ماهیت خلقت چه بود و چه گزینه های دیگر وجود داشت که می توانست خلق شود؟ با اینکه نظرهای متنوع و فراوانی در این زمینه وجود دارد، اما معلوم است که به دشواری می توان آنها را به محک تجربه زد. برای کمک به حل این مسایل باید فهم خود را از فیزیک ذرات تا آنجا که می توانیم وسعت بخشیم و به کاوش در کنش و واکنش های لحظه ی خلقت و بلافاصله پس از آن به پردازیم. اما هر چقدر هم که ما تجربیات کاوشگری در عرصه ی این فیزیک را وسعت بخشیم نخواهیم توانست آن اندازه انرژی به دست آوریم که تا اسرار گرانش کوانتومی را به طور تجربی بگشاییم. برای قواعد آزمون پذیر فیزیک که شرح کیهان شناسانه ی خلقت بر آنها استوار است ، محدودیت های روشنی وجود دارد. چالش اصلی ایجاد یک نظریه ی منسجم و متقاعد کننده ی فیزیکی است که تا حد امکان بتوان آزمون هایی را پشتوانه ی آن قرار داد. چهارم اینکه باید با این سئوال هم کلنجار برویم که در زمینه ی استثنایی یک علم با یک موضوع تحقیق – فقط وجود عالم- چگونه می توان نظریه را با مشاهده مربوط کرد. ما فاقد توصیف مناسبی از محدودیت های اثبات علمی در این زمینه هستیم. یکی از تلاشهایی که برای بیرون آمدن از این بن بست صورت گرفته ، ایده ی مجموعه ای از عالم ها ( یا یک "چند عالمی") است . اما هنوز روشن نیست که این یک ایده ی فیزیکی است یا یک اندیشه ی متافیزیکی.
...
پیش گاما ن ِ یک صد سال گذشته :
1905: "آلبرت انیشتین" نظریه ی نسبیت را مطرح می کند.
1912:"ارنست رادرفورد" هسته ی اتم را کشف می کند.
1924" معادلات اصلی مکانیک کوانتوم ساخته می شود.
1929""ادوین هابل" آشکار می سازد که جهان در حال انبساط است.
1950" اصطلاح "مه بانگ" توسط " فرد هوبل" اختر شناس ، رواج می یابد . این اصطلاح در بحث و جدل به کار می رود. اما ماندگار می شود.
1965 میکروموج تابش ِ پس زمینه ی کیهانی کشف می شود.
1981"آلن کوت" نخستین نظریه ی تورم کیهانی را ارایه می کند.
2000 نخستین گواه تجربی امکان پذیر از وجود " میدان هیگز": نیرویی که به ذرات جرم می دهد.
آن مسائل اصلی که برای دست و پنجه نرم کردن باقی می ماند چیست؟ نخست ما می خواهیم راجع به هندسه ی عالم ، یعنی چه در داخل و چه در خارج محدوده ی قابل رویت ، بیشتربدانیم.به نظر می رسد آن بخش از عالم که قادر به دیدن آن هستیم به طرز چشمگیری در عظیم ترین ابعاد ساده است و از لحاظ فضایی همگن و مشابه است – در همه جهات همسان به نظر می آید- . اما پارا مترهای اصلی تشریح کننده ی این ناحیه چندان شناخته شده نیستند. عدم قطعیت در تخمین سن عالم 20 در صد است که باید این عدم قطعیت کاهش یابد. در مورد انرژی سیاه هم که باعث انبساط پر شتاب عالم است ، وضع تخمین ها به همین منوال است. ما هم چنین می خواهیم بدانیم که آیا بخش هایی از فضا در خود متراکم می شود؟ و اگر چنین است ، آیا ابعاد این تراکم چننان است که ما در "عالم کوچکی"زندگی می کنیم که در آن تصاویر آینه وار چند گانه ای از همان کهکشا نها را می بینیم. دوم اینکه ، ما می خواهیم راجع به اینکه عالم از چه چیزی ساخته شده بیشتر بدانیم. نومید کننده است که ما نمی دانیم که نیروی حاکم بر انبساط کنونی عالم چه ماهیتی دارد. درک بهتر این مسایل ، در پیوند تنگا تنگ با درک بهتر از خلقت ساختار بزرگ در عالم است. سوم اینکه ما می خواهیم خود عالم اولیه را بهتر درک کنیم: بخصوص اینکه چه چیزی باعث تورم بزرگ کیهانی شد؟ پیش از تورم چه رخ داد؟ماهیت خلقت چه بود و چه گزینه های دیگر وجود داشت که می توانست خلق شود؟ با اینکه نظرهای متنوع و فراوانی در این زمینه وجود دارد، اما معلوم است که به دشواری می توان آنها را به محک تجربه زد. برای کمک به حل این مسایل باید فهم خود را از فیزیک ذرات تا آنجا که می توانیم وسعت بخشیم و به کاوش در کنش و واکنش های لحظه ی خلقت و بلافاصله پس از آن به پردازیم. اما هر چقدر هم که ما تجربیات کاوشگری در عرصه ی این فیزیک را وسعت بخشیم نخواهیم توانست آن اندازه انرژی به دست آوریم که تا اسرار گرانش کوانتومی را به طور تجربی بگشاییم. برای قواعد آزمون پذیر فیزیک که شرح کیهان شناسانه ی خلقت بر آنها استوار است ، محدودیت های روشنی وجود دارد. چالش اصلی ایجاد یک نظریه ی منسجم و متقاعد کننده ی فیزیکی است که تا حد امکان بتوان آزمون هایی را پشتوانه ی آن قرار داد. چهارم اینکه باید با این سئوال هم کلنجار برویم که در زمینه ی استثنایی یک علم با یک موضوع تحقیق – فقط وجود عالم- چگونه می توان نظریه را با مشاهده مربوط کرد. ما فاقد توصیف مناسبی از محدودیت های اثبات علمی در این زمینه هستیم. یکی از تلاشهایی که برای بیرون آمدن از این بن بست صورت گرفته ، ایده ی مجموعه ای از عالم ها ( یا یک "چند عالمی") است . اما هنوز روشن نیست که این یک ایده ی فیزیکی است یا یک اندیشه ی متافیزیکی.
...
پیش گاما ن ِ یک صد سال گذشته :
1905: "آلبرت انیشتین" نظریه ی نسبیت را مطرح می کند.
1912:"ارنست رادرفورد" هسته ی اتم را کشف می کند.
1924" معادلات اصلی مکانیک کوانتوم ساخته می شود.
1929""ادوین هابل" آشکار می سازد که جهان در حال انبساط است.
1950" اصطلاح "مه بانگ" توسط " فرد هوبل" اختر شناس ، رواج می یابد . این اصطلاح در بحث و جدل به کار می رود. اما ماندگار می شود.
1965 میکروموج تابش ِ پس زمینه ی کیهانی کشف می شود.
1981"آلن کوت" نخستین نظریه ی تورم کیهانی را ارایه می کند.
2000 نخستین گواه تجربی امکان پذیر از وجود " میدان هیگز": نیرویی که به ذرات جرم می دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر