درامد
تصویر جدید ی که از طبیعت پیرا مو ن ما ن و از جا یگا ه خود در ا ن داریم ، باز تا ب ها یی د ر گستر ه ی فرهنگ پیدا کر ده ا ست . طبیعت گرا یی نوینی پدید ا مد و از مفهو م تا زه ا ی از همبستگی بین ا نسا ن و دیگر جانوران و در واقع سرا سر زیستکره ا گا ه شده ایم . سهم ا صلی فر ن بیستم ان بود که را ه حل ها ی پیش بینی نشده ای برا ی تنا قضا تی که از قر ن نوزدهم به جا ی ما ند ، پیشنها د کرد.
امروز ، در گا م سریع تکا مل که پیموده می شود ، خطر ایجا د شکا فی ژرف بین انا نی که از دانش بر خور دار ند و انها یی که از ا ن محروم اند،- بین کسا نی که در انقلا ب علمی و اقتصا دی جا ری شر کت دا رند و ا ز ا ن بهر ه می گیر ندو انا نی که سهمی در ا ن ندا رند- بوجود امد ه ا ست .
...
امروز در پدید ه ها ی طبیعی ، پیچید گی عا مل تعیین کنند ه ا ست ؛ برا ی رو یا رو یی با ید این در همی را شنا خت و را هها ی مقا بله با ان را دریا فت ؛در این رویارویی به رویکردی نیاز ا ست که با شیوه ها ی متد ا ول دیروز، تفا وت دارد .
ا یا پیش ا ز انکه به اندیشید ن عا دت کنیم ، به زیستن عا د ت نکر ده ا یم ؟
می گو یند مجهز شد ن به دا نش پیشگا م و فنا وری پیشا هنگ ، بمعنا ی رفا ه بیشتر نیست ، بلکه ضرورت بقا ست .
شنا خت در هر مفهمو می با ید که کا ر ا یی دا شته با شد ، نه انکه بر ا بها م بیا فزا ید.
فقر عمومی یک ا مر مختو م نیست ، بلکه بر ایند رفتار خود ما ست . دنیا یی که فقر دایمی را پذیرا با شد ، همیشه هدف سوا نح ا کو لو ژیکی و تنگنا ها ی دیگر ا ست .
در یا فت وا قعیت ها ، هموا ره با حکمی که ذهن به انگیز ه ی نیا ز ها و پسند ها و ارزو ها ی فردی و ا جتماعی در با ره ی ا ن می کند ، همخوا ن نیست ؛شا ید هم بتوا ن گفت که ذهن ، ا گا ها نه یا نا ا گا ها نه چه بسا در تصو یر ی که از وا قعیت ها در ان پدید می ا ید ، به دستکا ری می پر دا زد؛ ان می بیند که می خوا هد و چنا ن می بیند که می خوا هد ا یا من نیز در ا ین را ه ، گا م بر دا شته و می دا رم ؟
و اینک : برگها یی از یا دا شت ها ی دور و نزدیکم ، که پیشکش ا ست . ا دعا یی ندا شته و ندا رم .

رضا تا با ن
وا پسین روز ها ی بهار یکهزارو سیصدوهشتا د و هفت
خور شید ی